viernes, 3 de marzo de 2017


LA PROCESIÓN "Dos Caladiños"-
A media noche en Jueves Santo  muchas villas y aldeas gallegas se celebra la procesión "Dos Caladiños", La denominación le viene dada porque transcurre en absoluto silencio sin que los cofrades abran la boca en todo el recorrido.

La  Semana Santa está a las puertas y los alcaldes y otros remunerados socialistas de la provincia de Pontevedra (con la salvedad del "alcaldísimo") están practicando la disciplina oriental del "calladismo". En boca cerrada no entra mosca.

Este sacrificio tan costoso para los locuaces políticos se lo imponen ellos mismos  por devoción a los nuevos dioses del socialismo provincial custodios del becerro de oro de la Diputación.

Las gracias otorgadas por la Gran Diosa "una y trina" (por los tres cargos) pueden peligrar si tu nombre lo colocan en sus listas a la izquierda escrito en rojo. 

Los alcaldes están mudos como "caladiños". Son conscientes de que es peligroso opinar sobre el golpe de los barones, sobre la burla a la militancia, o sobre la deriva del PSOE hacia ninguna parte,

La militancia empieza a pensar que esos alcaldes no nos merecen,Resultado de imagen de procesion dos caladiños

domingo, 23 de diciembre de 2012

HOXE É UN DÍA ESPECIALMENTE TRISTE

Ceferino na homenaxe sorpresa que lle ofreceron amigos e compañeiros o pasado 24 de Marzo en Santiago

Hoxe é un día especialmente triste para min.

Sucesivamente, no espacio de unha hora entereime que os compañeiros Gonzalo Bouza-Brey e Ceferino Díaz fóronse definitivamente, deixándonos orfos en este mundo polo que tanto loitaron para que fose máis humano, máis solidario, máis xusto...
Deixáronnos no momento en que as forzas reaccionarias con máquinas e explosivos están dinamitando o edificio social que coas mans disposta de Gonzalo, de Ceferino e de tantos outros fomos traballosamente construíndo.
Gracias polo voso sacrificado esforzo.

Como homenaxe a Ceferino, a modo de testamento para a militancia, velaí a última intervención no plenario do Comité Federal do PSdeG.

Intervención de Ceferino Díaz no Comité Nacional Galego

10 de novembro de 2012

Boas tardes
Sr. Presidente, compañeiros e compañeiras:
Falando de disculpas, vexo que hoxe daquí debería saír, xunto coa referencia aos que nos apoiaron, as disculpas tamén cara a eles e cara aqueles outros que nos houberan apoiado si viran en nós unha alternativa, porque todos eles perderon con nós. Non perdeu o Partido Socialista, houbo moitas persoas neste pais e moitos colectivos que perderon o día 21 e nós a eles temos que pedirlle tamén disculpas.
Compañeiros, desgraciadamente cumplíronse os peores presaxios: perdemos estrepitosamente. Evidentemente, nós, o PSdeG-PSOE, non foi visto como alternativa. A maioría da cidadanía non veu en nós unha alternativa clara ao goberno de Feijóo, a pesar de que eran eles os que estaban xestionando a crise económica e que segundo nós a estaban xestionando de maneira inxusta. Agora si, compañeiros, que non hai presa; eu non teño ningunha presa. Sin eleccións á vista temos moito tempo por diante e por iso vos pido calma, non podemos pechar como si aquí non pasase nada. Todo o contrario, é obligado un cambio profundo, eu diría moi profundo: para ilusionar á militancia e reconciliarse coa cidadanía, que nos ve hoxe, aos socialistas, máis como profesionais da política que como persoas preparadas e dispostas a servir.
Hai que construír un proxecto, levamos moito tempo sin un proxecto creible, porque amigos candidatos, que sería de nós, na campaña, se non houbese recortes en educación e en sanidade? Cal era o noso discurso?
Aceptamos, no seu momento, en maio do 2010, o dogma neoliberal, porque compañeiros, naquel momento non tiñamos alternativa ante a crise; nin a tiñamos nós, nin a tiña a socialdemocracia europea. Non a tiñamos!! Reformamos despois a Constitución porque nos mandaron e tamén, porque non tiñamos alternativa. Dous anos máis tarde seguimos sin ter alternativa nin a nivel de Estado, nin a nivel de Galicia porque a alternativa á crise, compañeiros, non é negar a crise. Non é dicir: se ganamos nós: libros, médicos, medicamentos, todo como antes. Eso non era creible. Non era creible que nin San Pachi, nin san non sei que poidese facer a miragre de volver ao 2007. Estamos no 2012 e o cidadán é consciente de que estamos en crise e que hai cousas que hai que cambiar; pero, dende a esquerda ten que facerse con outra sensibilidade, que era a nosa oferta creible. Nós imos a xestionar a crise con outra sensibilidade, tendo en conta fundamentalmente aos máis débiles, á xente que traballa e á xente que ten medo porque non ve claro o seu futuro.
Somos un partido necesario, díxose aquí, pero somos necesario se temos respostas. Somos prescindibles si só temos críticas e non propostas viables aquí e agora. Hai que ter respostas e propostas, aquí e agora. A sociedade galega necesita dun Partido Socialista, dun partido de esquerdas, dun partido galeguista e dun partido que non se defina por estar á contra, senón por un partido que achega solucións aos problemas do país, achega solucións á crise, e di como hai que xestionar mellor a crise e achega solucións a unha crise, que por certo, non é coxuntural, que vai para longo; e achega solucións tamén a problemas estructurais que ten este país.
Compañeiros, cada vez somos menos os galegos e sendo menos non podemos pesar máis. Temos un campo abandonado e envellecido, temos máis terras a monte que en produción, temos unha gandeiría que é o sector moderno da agricultura que está en fonda crise, o futuro da pesca é unha incognita, a desindustrialización de Galicia sigue sendo unha realidade e a reindustrialización un soño. Temos un índice de fracaso escolar que hipoteca o futuro non soamente os recortes. O fracaso escolar non vén dos recortes, senón que xa o había antes, e temos tamén un deterioro do medioambiente que neste país é sangrante porque o medio ambiente tiña que ser unha das riquezas sobre a que proxectar o noso futuro A estes temas haille que dar resposta e a respostas debemos dalas cunha organización ilusionada, cunha organización creible para a cidadanía; e compañeiros, con caras novas que apoien novas ideas.
Perdemos xa as autonómicas; agora as seguintes son as municipais, que están lonxe, pero amigos, para recuperar as alcaldías fai falta proxecto e en moitos casos tamén, non nos esquezamos, novas persoas. Son outros tempos e hai que entendelo así. Non vai esta crítica contra ninguén senón que todos temos que sacrificarnos polo futuro deste Partido e aí temos que sacrificar a compañeiros que hoxe estan mandando, tamén lle pido claramente dar un paso atrás a moitos compañeiros que non o fixeron mal, pero que hoxe, de cara ao futuro non son a solución. É un sacrificio, pero o sacrificio o pido non por persoas, senón polo proxecto.
Dito esto amigos, temos que ir a un congreso ordinario. E, que non se me diga que os Estatutos non o prevén. A situación é de tal calibre que ou facemos un congreso a fondo e en serio donde primeiro discutamos o proxecto, e elaboremos un proxecto para este país, que non o temos. Porque non é a suma “de los de educación, más otro de sanidad y otros más” … Eso non é un proxecto, hai que saber que queremos ou cal é a situación deste país e que queremos facer con el nos próximos 30 anos. Cal é a idea dos socialistas en todo eso e eso require traballar en serio, traballar abertos á cidadanía nese proxecto aberto e despois da Conferencia Política e de Organización. E digo despois porque a Conferencia de Organización ten que cambiar moitas cousas, porque senón este non é un Partido democrático. Non hai un congreso democrático para este Partido senón cambiamos as regras de xogo, e eso ten que ser na conferencia Política e de Organización. Só cunha nova dirección e cun proxecto creible podemos recuperar a confianza daqueles que noutros tempos foron os nosos aliados.
Amigos, temos que construír un Partido máis aberto, un Partido participativo, transparente, con primarias, listas abertas, voto individual. Un Partido que aplauda menos, que aclame menos e debata máis.
O debate é fundamental neste Partido, o modelo de Partido actual non sirve para o futuro, este modelo é un modelo que servíu para a transición, agora non sirve. Señores neste Comité Nacional temos 40 aquí (pola Executiva nacional), e 200 aí controlando (polos Delegados/as); que sentido ten esto? No Comité Nacional fai moitos anos só se interviña para criticar á executiva; agora a maioría é para aplaudir. Compañeiros no Comité Nacional non temos que facer o debate sobre o discurso do Secretario Xeral, tamén aquí hai que discutir propostas que veñan das bases porque senón, que coño pintan as bases aquí?
E eso amigos, esa é unha nova estrutura para un novo Partido e para ese Partido eu dígovos aquí, que estou escoitando: mirade, nos medios de comunicación nós temos que eleixir entre sete; sete son as opcións, sete son os teoricamente coñecidos e eu dígovos: se neste Partido non hai 500 persoas entre 30 e 60 anos, capacitados, responsables, formados, que queiran dar un paso adiante; entón, non hai Partido.
Por eso, amigos este é un proceso para construír de abaixo arriba non agardar instrucións por abaixo. E empezar a discutir, e a traballar, e a dar ánimo para que ninguén se vaia; porque, aquí hai Partido, aquí hai futuro, pero ese futuro pasa tamén por ser todos xenerosos. Mirade, ou somos todos xenerosos para deixar paso aos mellores, non aos menos malos, ou algúns desta primeira crise salvaranse, pero os demais, o Partido, morrerá de éxito buscando os culpables fóra.
Graciñas

domingo, 16 de diciembre de 2012

CARTA Ó PSOE

Recollo integramente esta carta por parecerme interesante a reflexión que fai sobre a situación actual do PSOE.
En canto as saídas, para mín, deben pasar por unha viaxe ó ostracismo de todos os actuais dirixentes, pedir disculpas á sociedade por as medidas antisociais tomadas por o goberno de Zapatero (reafirmándose no que se fixo ben, que foi moito) e iniciar desde as bases un proceso de refundación tendendo pontes a IU e os movementos saídos do 15-M.

CARTA ABIERTA AL PSOE


Cuando en mayo 2010, el entonces presidente Zapatero, aprisa y corriendo, asustado por la situación, y extorsionado por Bruselas, tomó las medidas, a soportar por los más débiles, de rebajar el 5 por ciento a los funcionarios, congelar las pensiones, eliminación cheque bebé, etc., pudo haber sido entendido si, al mismo tiempo, hubiese anunciado otras medidas dirigidas a las clases más pudientes, cosa que no anunció ni realizó.

Entonces abrió una brecha difícil de salvar, no solo por los militantes socialistas, también para una inmensa mayoría progresista y de izquierdas, que en este país, en función de su normativa electoral, veía como voto de avance y progreso el voto a PSOE.

El querer quedar bien en un club, al que no perteneces, te separa de los tuyos y te deja en manos de nadie, pues ese club te tolera mientras estas dentro y sigues sus normas, pero en el fondo te desprecia porque no eres de los suyos.

Me explico, al ser mayoría los partidos de derechas que gobiernan Europa, era y es consecuente, con su ideario, mantener e implementar políticas económicas neoliberales, basadas en seguir manteniendo a ultranza desregulación de todo, potenciando, y proclamando como indiscutible, lo privado sobre lo público.

Zapatero confundió, y creo equivocó, anteponer caer simpático, a líderes en quienes se apoyaba, a mantener posturas opuestas a ellos. Consiguió remachar aquello de "todos son lo mismo"

Como broche final, un presidente que llegó ilusionando a la mayoría, que tuvo una primera legislatura buena, volvió a plegarse ante intereses muy, pero que muy alejados de las bases en quienes podía sustentarse y terminó con su apresurada reforma de la Constitución, subordinando el pago de la deuda a todo, y con la amnistía de un reconocido banquero, dinamitando, no solo su imagen si no el futuro e ilusión de miles de militantes del PSOE y de la amplia mayoría de progreso e izquierdas que se encuentran perdidos, bombardeados por un populismo que realza la corrupción, que la hay vergonzantemente y el despilfarro, que encontramos tanto en multitud de inversiones faraónicas, como en las prebendas de sueldos y condiciones especiales a medida de cargos e instituciones.

Queramos o no, guste mas o guste menos, el PSOE actual, lejos de explicar NOS EQUIVOCAMOS en esto y en aquello, acomplejado, y no olvidemos que con las mismas caras de la foto Zapatero, postula soluciones y propuestas que no resultan creíbles para nadie, pues mucha gente piensa ¿porqué no lo hiciste o propusiste antes?, si, además tu estabas.

Honestamente, personalmente, creo a Rubalcaba un hombre preparado y útil, pero no olvido aquello de "la mujer del Cesar, no solamente tiene que ser decente, tiene, también, que parecerlo"

Para ilusionar y ser nuevamente referencia resulta imprescindible, por parte del partido, plantearse, de donde viene, donde está, y a donde quiere ir. Para ello tendrá que decidir si  representar unas ideas o unos intereses, y en base a ello definirse ya.

Su democratización interna, para evitar ser utilizado por quienes la perdida del poder supone, tanto a nivel del Estado, como de agrupaciones regionales y locales, la perdida de su puesto de trabajo, pasa por listas abiertas en sus cauces internos, como antesala a la modificación de la Ley Electoral en el mismo sentido.

Sin hacer previamente los deberes, de nada valdrá querer variar los resultados de los exámenes.

jueves, 18 de octubre de 2012

NUNCA MAIS SIGNIFICA NUNCA MAIS


Dez anos despois da catástrofe do Prestige estase a celebrar na Audiencia de A Coruña o xuízo para depurar responsabilidades.
Galicia estaba indignada polas mentiras procedentes dos responsables dos Gobernos, tanto do central como do autonómico.
Os mariñeiros vían como o chapapote chegaba á porta das súas casa, e cando ollaban cara a televisión asombrábanse ca cara lavada dos políticos que negaban a evidencia con imaxes paradisíacas das nosas costas.
Diante de tantas mentiras, de tantos enganos a indignación do pobo galego rebentou en multitudinarias manifestacións e en un grito unánime: NUNCA MAIS!

Aquela foi unha catástrofe que non se tornou en desastre total porque o pobo foi protagonista da maior epopea da historia de Galicia. Como un pobo desesperado que se enfronta a un exército invasor ben armado que avanza inexorable, os mariñeiros das nosas rías batéronse desarmados, coa forza que da a desesperación, contra ese negro inimigo que ameazaba con levar por diante o seu futuro e o dos seus fillos.

Un estremecemento recorreu a espiña dorsal do país ó ver as imaxes heroicas de aqueles homes do mar loitando desesperadamente contra aquel viscoso invasor. Miles de voluntarios solidarios, procedentes de toda España, achegáronse as nosas costas para axudar nas labores de limpeza.
Foi un xesto sen precedentes.

Toda Galicia se cubriu con un velo negro onde se podía ler o verro desesperado de NUNCA MAIS.
Nos coches, nas xanelas das casas, nos bandeiras dos barcos, nos postes da luz, nos bonetes dos mariñeiros e dos voluntarios, nas camisetas dos mozos...A calquera sitio que ollases encontrábaste co verro desesperado.

NUNCA MAIS!

Pero a nosa lingua, non é moi precisa, é coma nós, que ás veces dicimos unha cousa para que se entenda a contraria.
Por iso non debe sorprendernos, que ese NUNCA MAIS, que moitos galegos entendemos que significaba o final dos enganos de uns gobernos mentireiros e desprecavidos dos intereses do pobo, para outros significaba NUNCA MAIS vou acordarme de aquela historia, e como son masoquista encántame que me gobernen os que me menten e me enganan.

De outra maneira non se pode entender que hoxe goberne Galicia un dos altos cargos do Goberno da Xunta e o dos pequeños hilitos, sexa o presidente do Goberno da Nación.

Sería ben que os galegos o domingo día 21 de outubro lle dixesen ós que non o entenderon nen o queren entender, que NUNCA MAIS significa NUNCA MAIS!







As mentiras
Ya ha pasado el peligro más grave (15/11/2002) 
Estuve en la cacería y me vine sin participar en ella, pero estuve hablando con el presidente de la Cámara de Comercio de Madrid, el vigués Fernández Tapias, que sabe mucho de petroleros. Luego me vine para Galicia sin comer (24/11/2002) 
Manuel Fraga Iribarne, presidente da Xunta de Galiza.

Todo el fuel derramado que tenía que llegar a la costa ya ha llegado (17/11/2002) 
No puede hablarse de marea negra, sólo de un vertido de fuel (17/11/2002) 
A decisión de afastar o barco foi a mellor posíbel, porque así tocoulles un pouco a todos (10/11/2003) 
Enrique López Veiga, conselleiro de pesca da Xunta de Galiza.
Nuestros peces y mariscos alcanzan tamaños que nunca tuvieron (16/05/2003) 
Jaime Pita, conselleiro de Presidencia da Xunta de Galiza.
"El buque perdió algo de fuel al remorcarlo" (22/11/2002) (realmente, foron unhas trinta mil toneladas) 
No se trata de una marea negra, sino de manchas muy localizadas (23/11/2002) 
La impresión del gobierno es que el fuel se ha solidificado y lo que hay allí es aceite y combustible del barco (30/11/2002) 
Se piensa que el fuel está aún enfriándose, salen unos pequeños hilitos, los que se han visto, hoy en concreto, son cuatro regueros que se han solidificado con aspecto de plastilina en estiramiento vertical. Debe salir de alguna de las grietas. Están los técnicos estudiando qué significa eso (5/12/2002) 
Mariano Rajoy, daquela vicepresidente do goberno; na actualidade, PRESIDENTE DO GOBERNO DO ESTADO
Estuvimos planteándonos el haber bombardeado el petrolero con nuestros cazas F-18 y los Harrier de despegue vertical (20/11/2002) 
Las playas estaban limpias y esplendorosas, la visión era magnífica (24/12/2002) 
Federico Trillo, ministro de Defensa. 
"Lo más probable es que el fuel no toque la costa gallega" (14/11/2002) 
El destino del fuel en el fondo del mar es convertirse en adoquín (19/11/2002) 
El fuel del Prestige que se ha ido al fondo se solidificará, debido a las bajas temperaturas, y allí se quedará para siempre (19/11/2002) 
Arsenio Fernández de Mesa, delegado do Goberno.
Lo que hemos hecho es el trabajo que se tenía que realizar. Lejos de cualquier protagonismo y cerca de encontrar respuestas (20/11/2002) 
Jaume Me Matas, ministro de Medio Ambiente. 
Creo que hay alarmismos muy poco justificados (27/11/2002) 
José María Aznar, presidente do Goberno.
En la catástrofe del Prestige sólo hay un culpable: el barco (12/12/2002) 
Ana Botella, mujer-mujer 
Si llegara a deducir que la responsabilidad está en alguna autoridad pública me lo callaría, porque estaría perjudicando el patrimonio nacional(3/2/2003) 
Rodolfo Martín Villa, comisionado nomeado polo goberno para o Prestige. 
Es cierto que estuve el fin de semana del 24 de noviembre en Sierra Nevada, pero no esquié; sí recibí el premio Chirimoyo de Oro (5/12/2002) 
Francisco Alvárez "que me alejen el barco" Cascos, daquela Ministro de Fomento.

NOTA:
Contra os que sosteñen que non había outra posibilidade que arredar o barco, pensen que sinxelo sería rodealo con unha lona con un radio de uns cincocentos metros con uns chumbos e unhas boias que cercasen ó barco en un dos tantos abrigos que hai nas nosas costas e proceder a tirar o contido controladamente.

sábado, 5 de mayo de 2012

LA GRAN MENTIRA




.BICARBONATO.
La Madrastra, lo mismo que mi abuela que lo recomendaba para todo, tenía una fijación con el bicarbonato sódico.
La Madrastra comía sin mesura y sufría acidez de estómago. El bicarbonato era el remedio infalible, lo tenía sacralizado.
Dada su complexión no solía sufrir de otras dolencias, y la dureza de su carácter la hacía insensible a las ajenas.
Cuando el Muchacho se quejaba de dolores en el estómago, le administraba bicarbonato. Como no cedían mandó aumentar la dosis. El dolor era terco y se resistía a las maravillosas propiedades del remedio. El muchacho siguió aumentando la dosis conforme a las indicaciones de la Madrastra. Se lamentaba de las dosis caballunas que ingería, pero lo aceptaba con la ilusión de que era para curarse.
Pero no sanaba.
No me engañes, Muchacho, tienes que tomarte todo y cada viernes incrementas la dosis en dos cucharadas ¿o quieres que te operen?.”
El Muchacho tenía una úlcera y tanto bicarbonato acabó produciéndole una peritonitis.
Cuando te duela el estómago, ten en cuenta que lo que es bueno para la acidez es malo para la úlcera.

LA GRAN MENTIRA.
La gran mentira es hacernos creer que la enfermedad es la que no es, siendo al mismo tiempo la que es.
España arrastra una deuda pública relativa de las más bajas de la zona euro. Inferior a la alemana, a la francesa y a la italiana, por citar las más importantes. El problema más grave de nuestra situación económica actual es el desempleo, muy superior al de estos países.
Aquí, en el desempleo, reside el problema:
Las medidas económicas para reducir el déficit púbico son contraproducentes para el crecimiento del empleo. Es decir, lo que puede ser bueno para otros países es inevitablemente malo para España.

Para la reducción de la deuda la receta es sencilla: subir los impuestos y bajar el gasto público.
Para crear empleo la receta es más compleja, pero básicamente hay que bajar los impuestos e incrementar el gasto público. Hay otros factores que ayudan a la creación de empleo, entre los que podemos mencionar: fomentar el consumo interno, bajar los intereses, ayudas a la exportación (directas o con políticas monetarias), la estabilidad y otros de menor incidencia.
Dejando claro que lo que es bueno para reducir la deuda es malo para el empleo nos queda por aclarar como llevar una política expansiva teniendo una deuda relativamente elevada.

El gobierno acude al símil familiar de la economía casera. Estamos muy endeudados, van a ejecutar la hipoteca, nos vamos a quedar sin techo, hay que hacer economías (consumir menos, ahorrar más). Esta es la letanía cotidiana y una gran parte de la feligresía responde con el consabido “ora pro nobis”. La situación es tremenda, el miedo nos paraliza, no nos deja pensar. Una especie de “síndrome de Estocolmo” se extiende por la población. Los secuestrados y torturados dan por buenas las razones de los secuestradores.
Y he aquí la clave de la gran mentira:
Esta hipótesis no es representativa de una gran familia llamada España.
La realidad es otra.
En el haber:
Se trataría de una familia numerosa de clase media, influyente, con preparación académica, con bienes inmuebles.
En el debe:
Una hipoteca y más de la mitad de los miembros (jubilados, enfermos, parados, niños y discapacitados), que no aportan nada positivo a la economía doméstica.
Los pocos miembros que trabajan no pueden soportar tantas cargas: hipoteca, ropa, comida, y demás gastos.
De seguir así van a tener que tomar drásticas medidas para atender la hipoteca: No comprar las medicinas de los viejos, ni los libros de los niños, ir reduciendo las comidas en cantidad y calidad...así hasta llegar al extremo de no encender la luz por la noche.
Ningún cabeza de familia responsable dejaría degradar la situación hasta ese extremo.
Lo normal sería que estudiase la situación. (Debemos tanto, hay tantos parados en edad de trabajar, tienen preparación para esto o aquello, tenemos un patrimonio inmueble, etc.).
Probablemente con todos los datos en la mano se dirigiría al Banco de la hipoteca y le diría:
La situación es esta, no puedo seguir pagando la hipoteca, necesito que me alarguen el plazo y además quiero que me la amplíen, pues para salir de esta necesito que todos trabajen y para ello voy a montar una empresa familiar. Tengo gente preparada, con capacidad y ganas.
No sé si en la situación presente a cualquier familia de clase media alta le concederían el aplazamiento y el préstamo. Pero sería suicida no intentarlo con todos los recursos disponibles.

El gobierno tiene en sus manos muchas cartas para jugar, y conseguir créditos y aplazamientos, pero las oculta, porque no se trata únicamente de reducir la deuda pública, se trata de sanear la banca, reducir drásticamente el estado del bienestar y tercermundializar el mercado de trabajo.
Hay muchos y poderosos interesados en mantener y divulgar la gran mentira.



lunes, 30 de abril de 2012

HOLLANDE, LA ESPERANZA


Decía Winston Churchill que un buen político es aquel capaz de predecir lo que sucederá mañana y convencer al día siguiente que mejor fue que no se hubiese cumplido su predicción.
(Hoy :Os prometo que las lechugas no se secarán pues mañana lloverá.-Mañana no llueve.-Pasado mañana: Mejor que no haya llovido pues el agua estropearía la polinización de los naranjos en flor).
Quizás esto era lo que esperaba el gobierno de Rajoy. Sabían que no llovería, pero esperaban que la ciudadanía entendiera que eran más importantes las naranjas que las lechugas.
Por eso están perplejos ante la reacción ciudadana.
Pero señores, es que ustedes no solo se cargan las lechugas y también las naranjas, ¡se cargan todo el huerto y envenenan la huerta!.
No se puede gobernar al dictado de la Sra. Merkel, que defiende unos intereses, los de sus electores alemanes, que no se corresponden con los de la mayoría de los españoles. Y además presumir de soberanía.

Por el horizonte francés se acerca un viento de esperanza que puede barrer de esta Europa ciega por las nieblas del liberalismo económico y mediático la mentira de que la derecha nos va a sacar de la crisis en la que nos hundió. “Alemania no va a decidir por toda Europa", afirmó Hollande en la cadena pública de televisión 'France 2'. "Le diré (a Merkel) que el pueblo francés ha elegido renegociar el tratado. Sin poner en cuestión la seriedad presupuestaria, la disciplina, le diré que no se pueden lograr los objetivos marcados si no hay crecimiento económico", precisó. "Me presento para cambiar las cosas en Francia y en Europa", agregó Hollande, quien destacó: "Somos uno de los países líderes en Europa y lo que haga el pueblo francés modificará considerablemente la situación" en la UE.  
"Incluso los expertos económicos y los mercados creen que sin medidas de estímulo no se podrán cumplir los compromisos sobre la deuda".

Todos los grandes cambios políticos que hicieron que Europa fuese el espejo del mundo en cuestión de libertades y derechos sociales tuvieron su cuna en Francia.
Veamos algunas de las propuestas de este moderado socialista normando:

Bajo el lema de "El cambio es ahora", su programa político propone una regeneración del estado incidiendo en las políticas sociales que piensa financiar subiendo los impuestos a los ricos. Proyecta contratar más maestros para las escuelas, devolver la policía de proximidad a los barrios conflictivos, fijar la edad de jubilación a los 60 años, establecer un 'contrato de generación' por el cual los trabajadores veteranos al borde del retiro compartirán su puesto con jóvenes a los que formarán, conceder el derecho de voto en los comicios locales a los emigrantes, legalizar el matrimonio homosexual... Por otro lado, rechaza adoptar la regla de oro y anuncia que, de llegar al Elíseo, renegociará el tratado europeo de austeridad para que incluya eurobonos y ayudas al crecimiento.
Sus antagonistas se preguntan cómo piensa financiar todo eso sin recortar gasto público y él habla de recuperar el Impuesto sobre la Fortuna, modular el cociente familiar y establecer un IRPF del 75% para directivos que cobren más de 500.000 euros anuales.
Como podemos ver, propone una política económica expansiva con esencias keynesianas. Justamente lo contrario de lo que hizo y sigue haciendo la derecha europea, aunque la brisa francesa ya ha hecho reaccionar a los líderes continentales que piden un cambio de rumbo en la economía. Esperemos que la profesora Merkel le dicte a su grumete Marianito para que escriba en el cuaderno de abordo:
30-04-2012: 180º a babor”

viernes, 27 de abril de 2012

EN ESAS ESTAMOS



As prodixiosas mentes pensantes que xiren a economía mundial, capaces de converter a palla en ouro, non foron capaces de prever as consecuencias que determinados produtos bancarios orixinarían no mercado até o punto de poñer en evidencia as vergoñas do actual sistema económico global.
Algúns economistas e analistas económicos xa tiñan advertido do perigo. Pero non eran relevantes. Eran marxinais ignorados ou desprezados por os “gurús” da economía.
Nos EE.UU. onde se detectaron os primeiros casos de grandes entidades bancarias contaminadas con produtos tóxicos, o goberno do republicano Busch, optou por rescatar estes bancos con diñeiro público. Tiña outras dúas posibilidades, deixalos caer ou nacionalizalos. Dado o color do goberno non cabía esperar outra solución.
Debido as promiscuas relacións que os bancos manteñen entre si, unha nova “peste” expandiuse por todo o sistema financeiro mundial.
Agora os incendiarios convértense en bombeiros e son os mesmos xenios que fabricaron a “sida” os que nos dan as receitas para curala.
(Todas estas receitas van con cargo a seguridade social dos traballadores).

Aproveitando o impacto producido na sociedade por esta situación de grave inestabilidade económica, é o momento de poñer orden no sistema económico occidental, agravado por outras doenzas, como son a dislocación e a competencia dos mercados das economías emerxentes.
Este é o momento de poñer ás economías occidentais en situación de competir con China e compañía.
Estamos en un mercado global onde non existen diferencias no costo das materias primas, dos transportes, da tecnoloxía, etc. que determinan o prezo dos produtos manufacturados. O problema está fundamentalmente no mercado do traballo. Os traballadores en Europa son moi caros. A industria europea non pode competir coa dos países onde se explota os traballadores e os nenos.
¿Que facer?
Podemos barallar dúas saídas e inda unha terceira mixta.
A primeira, a ética, consistiría en non permitir nos países occidentais a importación de produtos fabricados en países nos que exploten ós menores ou non se garantiren uns salarios dignos e unhas coberturas sociais semellantes ás que temos en Europa. Esta opción, que debía ser a elixida por uns países que se gaban de defender os dereitos humanos, non se toma en consideración porque vai contra as sacrosantas leis do libre mercado.
A segunda, a do terror, consiste en aterrorizar ós traballadores hasta paralizalos para que acepten pasivos unhas condicións laborais semellantes as que hoxe teñen os traballadores dos países emerxentes.

-En esas estamos, Sr. Rajoy ?.